Groeispurten op een woensdagmiddag

Wat is dat toch?

Met kleine schokjes barst een laag open
Als zestigjarige knipper ik één keer met m’n ogen en ik ben zestig jaar verder.
Nou….vooruit…veertig jaar.
Gaandeweg mijn eerste twintig jaren hebben zich allerlei lagen over mij heen gezet. Als een ui heb ik deze weer afgepeld. Nooit kan ik weten wie ik “nu echt ben”.
Alles vormt zich tot één geheel. Dat kan ook niet anders.
Door iedere nieuwe situatie vormt zich een laagje bewustwording, dat doordringt tot een dieperliggende laag.
Dat kan een situatie in het dagelijks leven zijn, het kan komen door het kijken van een film of het lezen van een boek. Vandaag is dat het kijken naar een film.
Sommige lagen hebben meerdere schokjes nodig om open te barsten. Om daadwerkelijk afgepeld te worden. Zodat er geheeld kan worden en nieuwe paden zich ontvouwen.
Daar voel ik mij rijk door.

Vroege ervaringen houden mij in hun greep
Ik werd en word beïnvloed vanaf de eerste dagen na mijn geboorte, wellicht zelfs daarvóór al, tot en met het heden. Ooit vroeg zich iemand af, wat het betekent om “jezelf te vinden”. Wie is die “jij”, die “zelf”?
Die termen zijn niet als absoluut te nemen.
Tegelijkertijd heb ik vele momenten in de afgelopen dertig jaar gekend, waarin ik dingen uit mijn verleden in de ogen heb kunnen kijken. Soms schokkend om dan vast te moeten stellen hoe twee van die ervaringen mijn leven, tot een aantal jaren geleden, mij totaal in zijn greep hadden.
Dertig jaar geleden ben ik gaan graven. Gelukkig maar. Want steeds méér kom ik tot het besef dat ik daarmee een grote schat gevonden heb: geluk. Dat gevoel kan en wil ik niet definiëren of omschrijven. Het is er en ik heb daar knalhard voor gewerkt. Met de nodige offers.
En soms bekruipt mij het gevoel dat het zo ontzettend jammer is, dat dit zo heeft moeten lopen. Dat gevoel blijft maar kort. Want zo is het leven. Voor iedereen. Dus ook voor mij.

En dan dat sabotagestemmetje
Een klein sabotagestemmetje in mijn hoofd blijft nog, als residu van mijn vroegere levensloop.
Waarom lijk ik op sommige momenten mijzelf in de weg te staan? Waarom doe ik, op de momenten dat het kan, niet datgene waar ik energie en vreugde van krijg?
Het is een retorische vraag. Ik hoef geen antwoord.

Een liefdevolle schop
En steeds méér kom ik tot het besef dat van een mensenleven maar héél weinig overblijft.
Het besef van vergankelijkheid roept mij tot de orde.
“Sta jezelf niet in de weg, geef jezelf die liefdevolle schop onder de kont om activiteiten te ontplooien waar je je fijn door voelt, waar je energie van krijgt.”
Meer vraagt het leven niet van mij.
Waar ik energie van krijg?
Mijn relatie, contact met mijn zoon en mijn vader & zus, familiegeschiedenis en archiefonderzoek, mediteren, muziek luisteren, reflecteren en schrijven, goede vriendschappen, koken en eten en last but not least: mijn emoties erkennen en laten stromen.

De maalstroom versus Tijd en Vergankelijkheid
Net als ieder ander mens wil ik graag de dingen om mij heen onder controle hebben, èn word ik meegezogen in een maatschappelijke maalstroom die mij eigenlijk niet past.
Stress, haast, materialisme, de enorme mogelijkheden die de digitale wereld biedt….altijd maar bezig.
In één keer stap ik uit die maalstroom en ontdek een vruchtbare, waardevolle wereld die oneindig groter en mooier is dan die maalstroom.
Het is de kunst, die twee werelden te combineren.
Het leven is te kort en te vergankelijk om enkel de maalstroom als werkelijkheid te ervaren.

Vanmiddag knipperde ik figuurlijk één keer met mijn ogen.
Daarna wist ik het moment van reflecteren en schrijven te pakken.
Wat een prachtige middag is dit geworden.
Met een traan èn een glimlach.

Wat hebben inspiratie en stof tot nadenken te maken met een multifunctionele campingtafel?

Links kletteren de masttouwen van de boten en rechts hoor ik een keffend hondje.
Campingtafel, pen, papier, tablet, flesje water en dagblad Trouw van zaterdag 8 juli.
Het zijn de ingredienten van een relaxte eerste vakantiedag.

Synchroniciteit en inspiratie
Terwijl de wind speelt met de bladzijden van de krant bedenk ik mij dat sommige dingen zo ontzettend mooi synchroon kunnen lopen: ik sta kennelijk open voor inspiratie en tref waardevolle artikelen aan in het deel De Verdieping.

Reizen langs de rafelranden van Europa
Zoals Jonathan Holslag, Vlaams politicoloog, die het komende jaar "langs de rafelranden van Europa" reist.
Hij reist door Denemarken, Groenland, via de Balkan en de Levant naar Gibraltar.
In het artikel van journalist Gijs Moes 'Onrust in Europa's achtertuin' vertelt Holslag over zijn ideale samenleving, over het humanistisch gedachtegoed, over het op peil houden van welvaart en welbevinden.
Tijdens het lezen doet hij mij denken aan Fitzroy McLean. Schots diplomaat, schrijver en avonturier en deze man schreef in 1949 het boek Eastern Approaches. Hij doet daar ondermeer verslag van zijn diplomatieke leven maar vooral zijn reizen door Oost-Europa en Rusland. Niet gehinderd door enige angst voor onbekende situaties of autoriteiten was hij (ongewild) getuige van, naar later bleek, cruciale momenten in de geschiedenis. En legde hij ter plekke zaken bloot die feitelijk niet voor een Westers oog bedoeld waren. 
De levenswandel van deze man schijnt een van de inspiratiebronnen geweest te zijn voor de boeken van Ian Fleming over James Bond. Maar dat terzijde.
Holslag lijkt mij een vleugje McLean te hebben in zijn aanpak in het onderzoek naar de rafelranden van Europa.
Ik citeer: 'Ik praat met mensen die aan het roer staan of ik loop de kroeg binnen. In de vergaderzalen krijg je geen goed beeld'
Of deze gedachte van mij hout snijdt? Ik volg zijn verslagen en wacht het af.

https://www.trouw.nl/home/onrust-in-de-achtertuin-we-verliezen-de-grip-op-de-randen-van-europa-~ad31303d/

Het menselijk tekort
Of wat te denken van het interview met psychiater en filosoof Damiaan Denys?
Hij laat zinnige en mooie invalshoeken zien als het gaat over het menselijk tekort. Zet deze tegenover de instant-gelukzoekers of hoe al het maatschappelijk functioneren een prachtig plaatje zou moeten zijn.
Ik citeer wederom. Nu uit het interview van Stevo Akkerman: 'Succes is de norm die wij gebruiken om een individu te zijn', en '....het individuele succes wordt beoordeeld aan de hand van externe maatstaven die in de maatschappij nu belangrijk zijn'.
Hoe vluchtig is dat? En hoe ga ik hier mee om? Het zijn vragen die dit bij mij oproept.
(helaas vind ik op internet geen online link naar dit artikel "Af en toe een kerf in ons bestaan is nodig")

Stof tot nadenken
Zit ik hier een beetje reclame te maken voor Trouw.
Ja, inderdaad.
Gewoon omdat ik graag 'geraakt word' en dat wil delen.
Op een rustige camperplek aan het water, in de jachthaven van Spakenburg, ben ik alleen met de gedachtenroerselen van anderen.
Het geeft stof tot nadenken.
De multifunctionele campingtafel; lees-, denk-, schrijf- en eetplek.
In deze inspirerende rust onze vakantie te starten, is niet eens zo verkeerd.

Boek 'Helemaal dood bestaat niet' door Erika van Dalen

Vanaf de eerste versie van het manuscript van deze schrijfster begeleid ik haar in alle stappen die zij zet. Allereerst uiteraard als lezer en corrector van het manuscript.
Van daaruit heb ik Erika geadviseerd in het vinden van een passende uitgever.
Op een bepaald moment had zij zelfs de luxe positie om te kiezen uit twee uitgevers.
Inmiddels zijn wij zo ver gevorderd dat haar boek op donderdag 7 september wordt gepresenteerd. Ook de organisatie van de boekpresentatie leid ik in overleg met Erika in goede banen. Daarnaast is er uiteraard veel overleg met de uitgever.

Meer weten over dit boek, de uitgever en de boekpresentatie? De schrijfster heeft bovendien grootse plannen met haar boek.
Op de Facebook-pagina "helemaal dood bestaat niet" kunt u alle stappen volgen.
Like de pagina en u blijft op de hoogte.

JanSchrijft heeft zelf twee pagina's op Facebook:

JanSchrijft - Over Voltooid Leven. Columns over deze wens van mijn bijna 80-jarige vader. De stukjes zijn tevens te vinden op de blog&opinie pagina van Zorg&Welzijn.
JanSchrijft - blogs en updates

Ik zie u graag terug op Blogger of Facebook

Wie ben ik om de autonomie van een ander af te pakken?

Sinds enige tijd volg ik de discussie over Voltooid Leven.
Niet in de laatste plaats omdat mijn vader ook met deze wens leeft en wij daar heel openhartig over praten

Ik heb niet de kennis van een dokter, niet van een psycholoog, niet van een ethicus, politicus of welke wetenschapper dan ook.

Wat ik wel heb?
Een zelfbewuste, kritische en tolerante opvoeding genoten, een brok levenservaring opgedaan, en een goed stel hersens. Daarnaast vind ik weinig dingen vreemd en ga ik graag in gesprek met mensen over de dingen des levens.
Wat ik in de discussie veel tegenkom is de naam van Els van Wijngaarden en haar boek ‘Voltooid Leven’. Daarnaast wordt de commissie-Schnabel er vaak bijgehaald en uiteraard de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (NVVE)
Wat mij opvalt is dat het lijkt alsof het boek van Van Wijngaarden wel haast een maatstaf op zich gaat worden in de discussies. Zij heeft een heel waardevol en diepgaand onderzoek gedaan en daarbij 25 ouderen geïnterviewd die met deze wens leven. Maar dit boek en haar conclusies gaan een eigen leven leiden. En dat vind ik jammer.

In het begin van haar boek heeft zij het over de medicalisering van de dood.

Maar is onze maatschappij niet ook het leven aan het medicaliseren?
Hoeveel mensen lopen er rond die tabletten slikken tegen suiker, cholesterol, hoge bloeddruk, en noem maar op. We willen tenslotte allemaal zo lang mogelijk in leven blijven, vanuit het “eeuwig-leven-principe”. Ik ook.
Met artsen, ziekenhuizen en de farmacie medicaliseren wij het leven.
Ook vertelt de schrijfster dat de dood een natuurlijk onderdeel van het leven moet zijn.
Wat verstaat zij onder ‘natuurlijk’? Want waarom benaderen wij het leven zelf niet als ‘een natuurlijk onderdeel van het geheel’ en grijpen steeds in?
Het medisch ingrijpen in een leven, is een andere discussie maar plaats ik wel tegenover  ‘ingrijpen in de dood’.
Hoe kan het dan dat we in opstand komen als we het over medicalisering van de dood hebben?
We houden zo hardnekkig vast aan het aardse leven, dat het moeilijk te verteren en te accepteren is dat de dood gewoon bij het leven hoort. Waar we niet krampachtig over hoeven te doen als iemand een afronding ziet.
De levensverwachting is toegenomen en blijft toenemen. Heeft iemand er weleens bij stilgestaan wat dit betekent voor een mensenleven?  

Het lied ‘Ballade van de Dood’ van Harrie Jekkers (Klein Orkest) uit 1985 sluit hier naadloos op aan.

https://www.youtube.com/watch?v=frOb6qPYMiw&index=1&list=RDfrOb6qPYMiw

Laat ik vooropstellen dat ik in eerste instantie met de betrokkene in gesprek wil gaan. Openheid geven, durf vragen te stellen. Laat de mensen niet rondlopen met deze gedachten.

En dat wij als maatschappij, door deze Voltooid Leven-wens, ook een duidelijk signaal krijgen dat er iets schort aan de manier waarop wij met ouderen omgaan.
Al vanaf hun pensionering.
Maar als blijkt dat de autonome beslissing echt is en onveranderbaar, dan vind ik het inhumaan om die mensen ‘alleen te laten’ in hun laatste fase.
Dan vind ik het inhumaan als bijvoorbeeld zorgvuldige artsen of zelfs familieleden worden vervolgd.

Mijn persoonlijke mening over leven, ziekte en dood is gevormd door wat er achter mij ligt.

Mijn moeder heeft ruim 21 jaar geleden al een euthanasieverklaring opgesteld toen zij zo ziek werd en er geen uitzicht meer was.
Later was ik opgelucht dat wij als familie nooit het moment van haar sterven hebben moeten bepalen. Want wanneer is dat? Wanneer bepaal je dat moment? Gelukkig is er sindsdien veel veranderd.
Door mijn zelfbewuste wijze van leven ben ik ook korte tijd vrijwilliger geweest in een hospice. Veel stervende mensen nemen daar de tijd om de dingen des levens af te kunnen ronden. Maar ook dit soort processen zijn individueel verschillend.
Daarnaast schrik ik niet gauw van ‘de buitenkant van een ziekte’ zoals Alzheimer, dementie of Parkinson. Het is zeker zo dat vele situaties confronterend zijn. Voor mij net zo goed. Maar ik wil er niet voor weg lopen. En die mens is niet ‘minder mens’ voor mij.
Ook hierover wil ik benadrukken dat dit specifiek mijn ervaringen zijn.
Niemand kan alle ervaringen en overtuigingen over één kam scheren. Ik heb het hier puur over mijn ervaringen en mijn houding.
De dood, en het sterven daar naartoe, is voor mij ook een natuurlijk onderdeel waar ik zelf het liefst niet op ingrijp.

Maar wie ben ik om de autonomie van een ander af te pakken?

Hoeveel moeite ik ook zou hebben met iemands eigen beslissing, dan heb ik zelf daarmee te dealen en gaat het mij niet aan om te bepalen wat een ander wel of niet doet.
Het concept-wetsvoorstel van de D66 heeft een inhoudelijke en vruchtbare discussie opgeleverd. We worden met z’n allen wakkergeschud als het gaat om ouderen en hun positie.
Maar ten langen leste ga ik niet rommelen aan de autonomie van een medemens.

Meer lezen?
Op voltooidlevenouderen.blogspot.nl kunt u meer stukjes lezen over deze wens van mijn bijna 80-jarige vader

Video-interview: digitaal solliciteren

In een krantenartikel lees ik dat Unilever zijn nieuwe mensen alleen maar aanneemt via online games en video-interview. Alleen het afrondende gesprek gebeurt nog fysiek. Nu zijn het vooral nog studenten, maar men spreekt wel van een revolutie binnen de wervingsmarkt.
Je moet inmiddels mediatraining nemen om jezelf goed te presenteren als je een sollicitatie via de camera moet doen.....
Wat blijft er over van die eerste oogopslag, die eerste handdruk bij het fysieke binnen komen bij het sollicitatiegesprek?
Volgens de statistieken is dat moment voor het grootste deel bepalend of je wordt aangenomen of niet. ( uiteraard bij verdere geschiktheid)
Geldt dat nu opeens niet meer zo?
En natuurlijk, ik snap het helemaal. Het zijn de kosten die gepaard gaan met al die sollicitatierondes......
En natuurlijk, alles ontwikkelt zich.....ook op dit vlak
En jazeker, ik begeef mij langzaamaan naar "de andere generatie"......

Laat ik dit zeggen: ik ben benieuwd hoe deze ontwikkeling verder gaat.
Of is dit enkel iets voor de megaconcerns?

Om nog even op die mediatraining terug te komen....
Want wat betekent het voor de HRM-er die naar dat sollicitatiefilmpje moet kijken?
Met welke ogen kijkt men naar het scherm?
Met dezelfde ogen die naar gelikte tv programma's kijken?
Als beoordelaar van zulke presentatiefilmpjes zul je moeten oppassen dat je onbewust niet de tv-standaard op iemand plakt.
De onbekende Nederlander moet nu op tv, in allerlei hoedanigheden en in de meeste programma's,  toch vaak gelikt en gevat overkomen.
Die onbewuste maat mag niet meegenomen worden, vind ik,  in zo'n sollicitatiefilmpje.
Wie waakt daar voor?
Kortom, ik ben nieuwsgierig hoe de ervaringen gaan worden.
Van zowel sollicitant als hrm-er.

Vier geschiedenistijdschrijften vergeleken

De Maand van de Geschiedenis nodigt uit om een viertal geschiedenistijdschriften onder de loep te nemen. Allemaal verkrijgbaar bij de uitgebreidere tijdschriftenhandel:

1.   ‘Historia’ van “Wetenschap in Beeld”, verschijnt in 10 talen

2.   ‘Alles over geschiedenis’ van Life Publications

3.   ‘Historia’ van National Geographic (NG)

4.   ‘Geschiedenis Magazine’, voorheen Spiegel Historiael van uitgeverij Ten Brink Meppel

De eerste twee tijdschriften komen nogal druk over. Hun omslagen zetten de toon voor de binnenkant; grote letters en veel afbeeldingen door elkaar. Het zijn superglossy bladen die een hoop onderwerpen proppen in één uitgave. Daarbij vind ik de verhouding tussen tekst en illustratie enigszins zoek. Illustraties en afbeeldingen lijken de overhand te hebben. De grote artikelen spreken wel aan.

Historia van NG en Geschiedenis Magazine hebben een rustiger layout, zijn prettig leesbaar en diepen de onderwerpen meer uit. De verhouding tussen tekst en illustratie is hier in evenwicht.

Mijn eigen voorkeur gaat duidelijk uit naar het Geschiedenis Magazine.

Geen poespas en wars van “schreeuwende” letters.

Degelijke artikelen.

Een paar andere feiten op een rijtje:

1. Historia: verschijnt in 10 landen. Acht grote artikelen, illustraties domineren.
9 nummers per jaar, losse verkoop € 6,95
Nummer 8/2016 – 114 bladzijden

2. Alles over Geschiedenis: Vier grote artikelen, illustraties domineren.
heeft ook aandacht voor agenda en boeken
12 nummers per jaar, losse verkoop € 4,95
nummer 10, 2016 – 98 bladzijden

3. Historia – NG: zes grote artikelen, geïllustreerd
vertalingen, boekenrubriek, actualiteit
4 nummers per jaar, losse verkoop 6,95
nummer 3/2016 – 96 bladzijden

4. Geschiedenis Magazine: acht grote artikelen
met 2 columns, agenda en boektitels
8 nummers per jaar, losse verkoop € 7,50
nummer  6/2016 (jaargang 51) – 66 bladzijden

Het leven is te kort om tijd te verliezen. Het leven is lang genoeg om al mijn passies te leven.

Mijn beginsel: overal zie ik mogelijkheden en kansen. Altijd.

Als ik bedenk hoe ik wordt aangeraakt door tv-items of artikelen in kranten of tijdschriften die op een of ander wijze zijn gelinkt aan geschiedenis, dan voel ik me net een ongeleid projectiel.
In die zin, dat het bijna tastbaar te maken is hoe ik m’n weg hier in wil vinden of te vinden heb. Maar niet weet hoe.
Hoe ik een tijd heb in te halen om alsnog ‘mijn bestemming’ te vinden.

‘Mijn bestemming’…..niet zonder reden tussen aanhalingsteken want alles wat ik tot nu toe heb gedaan,  heeft steeds ‘een bestemming’.

Maar familiegeschiedenis, geschiedenis in het algemeen, regionale geschiedenis, archiefwerk, schrijven en fantasie de vrije loop laten…….het zijn allemaal ingrediënten die mij triggeren. Die nu eindelijk bewust naar boven kunnen dwarrelen.
Maar de ingrediënten vliegen nog te vrij door de ruimte. Lijken geen samenhang te hebben.

Dus waarheen?

En vooral: hoe geef ik die vonken van aanzet, nu in mijn leven, handen en voeten zonder te blijven hangen in dooddoeners zoals ‘kon ik mijn werkzame leven maar over doen…’
En ik heb nergens spijt van. Dus hoe zou ik van deze kriebel, die al van jongs af aan aanwezig is, een passionele bezigheid kunnen maken.

Ideeën zijn er. Hoe pak ik ze aan? Wie kan mij dat zetje in de rug geven? Wie kan ik aanspreken als een soort van mentor? Theoretische kennis vergaren. Plannen van aanpak maken. Vragen bedenken.

Ik weet wel iemand.

Niet voor niets zijn het de historici die in archieven duiken en boeken schrijven over hun onderwerp. Mensen die geschiedenis hebben gestudeerd.

Niet voor niets zijn het medewerkers uit diverse familiearchieven die artikelen schrijven in tijdschriften over genealogie. Zij zitten volop in hun werkzame leven in archiefinstellingen met navenante studies.
Ik heb daar een achterstand in als het gaat om de studies en de werkomgevingen.
Maar heb ik werkelijk een achterstand?
Of is de stap van triggeren naar “handen en voeten geven’ nu juist die missing link vanwege afwezigheid van studiekennis en werkervaring?
Iets in mij gelooft daar niet in. Iets in mij zegt, dat ik een spreekwoordelijk toverstokje van Tinkle Bell nodig heb en dat ik dan iedere keer ga als een trein.

Ik zie kansen, ik zie mogelijkheden. En elk idee pak ik aan. Totdat het werkt en ik het goeie toverstokje gevonden heb. Pas dan heb ik de rust in m’n donder en werk ik mijn eigen ideeën uit, in mijn eigen tempo. Tot die tijd schijn ik haast te hebben. Het leven is te kort om tijd te verliezen. Het leven is lang genoeg om al mijn passies te leven.

Ik weet wel iemand.

Zou mijn gevoel kloppen?